Kjekt med gjester?

Me set stor pris på å få besøk.  Av dei som overnatta har me i kronologisk rekkjefølgje:  Anne Irene og Arnt Håvard, Knut og Helge, Bjørn, Åse Marie, Jorunn, Ingeborg, Olav Johan og Marit og til sist Sissel og Reidar. Frå ikkjeovernattande gjest, venn og meglar Guido fekk me mail i går kveld.

Denne gladmeldinga var del av denne mailen:

At least : I have a "very good new" !!!  sometime ago you had guest in the storage room outside......but not in the house!

Eg vil tru at dei ikkje har overnatta, for dei har ikkje vore inne i anna enn tilbygget der vanntanken er plassert saman med diverse småting. Om det er same folka som sist, veit eg ikkje. Om det er dei same må dei ha likt seg så godt at dei rett og slett ville tilbake.Kanskje det første me må til med når me kjem nedover er skaffe nye gassflasker. Komfyren går på gass, og me må jo ha gang på den nokså fort.
Litt tungvint med gjester som kjem utan å vere invitert. Ikkje får me by dei på verken kaffi eller noko å bite i. Dei kan ikkje ha kjent seg så veldig velkomne. 

Slik såg det ut sist me hadde gjester. Favorittgjester er dei ikkje. Korleis det ser ut nå er vanskelig å vita. Får bare vera tolmodige og satse på at litt av ugreia vert ordna opp i før me fer sørover til påske.

Me må nok vurdere om det vil vere best for oss å betale for jamnleg tilsyn med huset vårt som er så populært.  Lina, naboen vår brukar Vigil Nova, og dei virkar å vere rett så effektive. Sist sommar løyste ho sjølv ut alarmen og før det hadde gått 3 minutt var vaktselskapet på plass. Tilfeldig ja, men merking av hus kan nok gjere "gjestene" våre litt meir skeptiske til å prøve seg.

Det går framover

Det går framover

på så mange måtar. Enn så lenge er ein norsk og bur på Vigrest, men det kjennest som ein har ei tå i det minste   innføre i Italia og.  Sidan denne bloggen tek for seg den delen av livet som vert levd i Italia, kan det vel gjerne sjå ut som om det einaste som er viktig er bare landet der sør.

Vigrestad i dag, fredag 10.01.2014

Tid	Varsel	Temp.	Nedbør	Vind
kl 9–12		3°	0 – 0,1 mm	Flau vind, 2 m/s frå nordaust
kl 12–18		4°	0 – 1,6 mm	Flau vind, 2 m/s frå søraust
kl 18–24		6°	0 – 0,9 mm	Lett bris, 4 m/s frå vest-nordvest

Latiano i dag, fredag 10.01.2014

Tid	Varsel	Temp.	Nedbør	Vind
kl 10–13		12°	0 mm	Svak vind, 2 m/s frå sør-søraust
kl 13–19		15°	0 mm	Svak vind, 4 m/s frå sør-sørvest
kl 19–1		11°	0 mm	Flau vind, 2 m/s frå sørvest

At overdrive er ei pent, sa min oldefar A.P. Heskestad i si tid. Ein skal nok ikkje overdrive forskjellen i temperatur her på sør-vest kysten av vintermilde Norge og hælen av Italia. Men som du ser, er forskjellen pr. dags dato på omtrent 10°. Ikkje så mykje, men absolutt merkbart vil eg tru.

Sol og måne Vigrestad, 10.01.2014

Sol		Måne
	Soloppgang 09:20		Månen opp 12:18
	Solnedgang 16:09		Månen ned 05:01

Sol og måne Latiano, 10.01.2014

Sol		Måne
	Soloppgang 07:12		Månen opp 12:28
	Solnedgang 16:41		Månen ned 03:04

Det som kanskje er endå meir ulikt er talet på timar med sollys pr dag. Dryge to og ein halv time kvar der ein kunne sleppe å ty til Lyse Energi for å sjå handa framfor seg hadde sikkert vore fint.

Sesongen som endå ligg ganske langt framfor oss, kjem til å by på følgjande:

Fastmontert aircondition/varmepumpe er langt oppe på lista.

Tak over deler av uteplassen er og mellom det me kan tenkje oss. Ford Ka, gammal modell har lenge av mange 2 vore karakterisert som retardert. 

Huset vårt er mest i same kategori når me ser det frå vegen. 

Me må liksom heilt inn på tunet før det ser ut slik det er; KJEMPEKOSELEG. Eit tak som og vil gje skugge på heite sommardagar tenkjer me vil vere ein pluss for utsjånaden. For meg sjølv har eg vel helst gitt opp. Så lenge eg held ut å helse på meg sjølv i spegelen på morgonen får eg halde ut, men for villaen sin del tenkjer det gjer ikkje noko om nytteverdi kan kombinerast med det estetiske.  Ein annan fordel er at me ikkje treng parasoll.

Med litt muring og snekring av noko som kan halde taket oppe, bør det bli ganske så fint. Takplater er alt som så langt er bestemt.. Hjelp frå snekkerkyndig svoger må til skal eg  klare å finne dimensjonar på reisverk som tåler snølasta me kan rekne med taket må klare å bære.

Og slik går no dagane

På søndag hadde me med oss krumtappane i vår verksemd her sør, Guido meglar saman med Angela og Sofie saman med Livar til Taverna di Pascalone i Via Roma Latiano. Me vart så forsynte så, og ikkje var me aleine som gjester heller slik eg var første gong eg var hos dei.  Solid lokal mat i endå meir solide mengder. Det einaste som ikkje var solid var prisen. For 15 € vart me solid mette og ganske så solid utørste og.

Neste dag, måndag, tok veret ei ny vending. Me hadde lenge bestemt oss for ein IKEA tur, og på vegen hadde me ein stopp etter gammalt i Polignani a Mare. Sør-Europas beste pizzafekk Anne Marie, medan eg fekk ein lunka lasagne som nok hadde bak seg ei tid i fryseboksen. Etter ekstra oppvarming smaka den godt. Pizza til Anne Marie kunne godt bere merkelappen Sør-Europas beste. Den var bare kjempegod rett og slett. På veg frå pizzaplass til parkeringsplass vart me overraska av eit overhendig høljeregn. Alt overvatn skulle finne sin veg til sjøen via dei gamle steinlagde gatene. Eg lyg ikkje når eg seier vatnet enkelte stader stod 10 cm opp frå gata. Med joggesko vart det bare eitt resultat av det, klissblaute tær resten av den dagen

På IKEA var det som det brukar vera på IKEA. Litt venting, men det er jo ikkje anna enn ein del av prisen. Overskap til kjøkken vart kjøpt inn, likeså fyll til ei hylle som stod her då me overtok. Dører, skuffer og boksar gjer det meir passande som oppbevaringsmøbel. All den engelske damelitteraturen vart auksjonert bort heilt gratis for akkurat eitt år sidan. Ingenting vart igjen anna enn ein del engelsk fotballbøker som våre to fotballgale søner, Knut og Helge hadde glede av sist påske då dei var her for første gong.

Det vart kveld og det vart mørkt før me var heime att

Røyrtong stor nok i kjeften

04.10.2013

18 timar sidan støpselet til kjøleskapet mista kontakt med Enel. Me har jo hatt ei von, men slett ingen visse om at det ville hjelpe. Det var trusstyrkande å sjå at øvste hylle i kjøleskapet etter kvart vart fylt med vatn.  I botn av skapet samla det seg og vatn. Så måtte skapet ut frå veggen, og der i skåla oppå kompressoren var det fullt til kanten. Ei lita gjennomblåsing av slangen for kondensvatn viste full opning.

Kjøleskap med for mykje vatn i frosen tilstand og vannkranar utan fytande i. Det var status då me kom hit tysdag kveld. Det kunne godt ha vore motsett. Samma hur, når kjøleskapet nå har svive ein time har det gått 8 grader ned i kjøledelen. Det lovar godt.

Endeleg i normalt gjenge. 

Jordskokksuppe på menyen i kveld, men trur du ikkje vatnet stoppa att. Ikkje ein gong dråpar i kranen. Etter nokre rundar i hovudet kom eg til att pumpa frå brønnen var slått av under arbeidet med cisternepumpa og at det av den grunn var for lite vatn i cisternen til at pumpa der ville jobbe meir etter tre rundar med vaskemaskin og ein runde med oppvaskmaskin.. Medan eg jobba for å fylle cisternen kom eg til å vri på kranen for å stenge til cisternen slik at alt vatnet skulle ut til ein diger utekrane. Den var sjølvsagt stengt, og jammen gjev brønnpumpa trykk. Puff sa det så spratt både utekrane og røyrbit av. Utan røyrtong av stor nok dimensjon var det lite eg kunne gjera.  Ferramente oppe i San Vito hadde tong. Spenninga på vegen heimeover var merkbar. Ville me få att vatnet, eller var det bare å bla vidare i ei bok med mange sider, ei side for kvar feil som kan oppstå knytta til eit hus. Vatn vart det og ikkje mykje bry var det  få det til heller. Opne og llukke rette kranar, så fekk me att vatn i cisternen. Når vatnet der kom opp på eit visst nivå, vart brytaren for den andre pumpa slått på. Vatn frå kranane kom som om det aldri hadde vore annleis nokon gong. Bohylla vår fekk ikkje eit nytt bind av  "Dette kan gå galt i eit hus"

 

Lina har vore i huset sitt i ettermiddag. I det ho skulle gå løyste ho ut alarmen. Det tok ikkje meir enn 3 minutt så var alarmselskapet på plass for å sjekke ut kva det var. Eg slo kloa i dei og fekk tilbod på rappen. Så spørs det om innsatsen til vaktselskapet er verdt € 540 pr år. Dei to karane kunne koma alt i morgon tidleg for å montere sensorar. Avtalen vart at eg skulle evt ringe måndag morgon. Då har eg fått sjanse til å konferere med innfødde. At Lina har akkurat dette selskapet skulle borge for kvalitet vil eg tru. Me får sjå kva det blir til. 

Altfor mykje varme i kjøleskapet

03.10.2013

Truleg har det vore overspenning i straumnettet som har tatt knekken på pumpa som forsyner kranane i huset med vatn. Her er 13 uttak i alt når vaskemaskin og varmtvannsbereder er rekna med. Om så er, så har kjøleskapet også tatt kveld av same grunn. Frysedelen fungerer heilt fint, men sjølv kjøleskapet er heilt duglaust når det gjeld å få temperaturen ned.  Etter Øystein Bratland sitt tips for mange år sidan, har skapet vore ålveltes i ein halv time. Deretter kom det på rett kjøl, men like lite kjøl vart det inni skapet. Nytt kjøleskap er det, men eg finn ingen papir på kvar det er kjøpt eller kva tid det er kjøpt. Er redd for det endar med at me må kjøpte nytt det og. Slangen for kondens innanfrå skapet er tett, men eg kan ikkje tru det er det som drep kjølinga.(Men eit iskaldt spor er det) Eit siste forsøk blir å bruke kompressoren i bilen for å prøve å blåse opp slangen og få vekk det som blokkerer. Kan bli endå litt meir mas att på hjelpesmannen Livar. Greitt nok å ta kontakt på telefon med ein elektrikar eg har snakka med før. Verre å ringe helpdesk for Indesit kjøleskap når mine italienskkunnskapar avgrensar seg til å telje frå ein til hundre, namn på vekedagar og månadar og elles ein heil del gloser.

Før me for til Villa Serena hadde me ein tur innom banken i Francvilla Fontana. Roberto Ricchuta ringde for å finne ut om me kan få nettbank, men svaret var framleis negativt. Men der er endringar på gang. I løpet av året kunne det bli endra slik at personar frå land utanom EU også kan få nettbank i Deutsche Bank Italia. Han lova å maile når forandringa kjem. Ein kjem heller ikkje utanom den etter kvart obligatoriske ærend i banken espressoen/cappuccinoen. Har i god tru kjøpt cappuccino i Stavanger eit par gonger i det sist, men det har på ingen måte vore nokon saliggjerande oppleving. Ok at prisen er forskjellig, snaue 20 kroner her mot 40 i Stavanger. Skummet som er det som gjer cappuccino til cappuccino skil cappuccinoen i Stavanger ut som skvip med litt melkesøl i.

Då me kom frå til Villa Serena hadde Livar alt vore på nett og samla tilbod p nye kjøleskap. Han hadde og funne fram til fleire adresser der me kunne spør etter hjelp. Mellom anna to adresser  i San Vito dei Normanni. To karar for attende til der eg kom frå. Damene vart igjen for å stelle i huset. Første adressa me prøvde var bom. Skilt med namn på alle slag kjøkkenmaskinar, Whirlpool, Zanussi, Beko, Miele, Husqvarna var til lite hjelp i seg sjølv så lenge portane var nedrulla og ingen folk var på plassen anna enn me to nordmenn på leit etter kjøleskapshjelp. Den andre adressa viste seg å vera ganske tett på den første, men heller ikkje der var der folk tilstades. Ein kikk inn vindu viste ei heil rekkje med nye og gamle kjøleskap, utstyr elles tyda på at det var slikt som blir bruka til påfyll av kjølemedium. Dette må heilt klart vera rette staden om nokon reparasjon skal bli gjort. Ein rask telefonsamtale fortalte at staden ville opne att rundt ½ 6.

Vel tilbake på Villa Serena venta Sofie sin velsmakande heimelaga lasagne på oss, dessert av typen me tek det me finn (fiken, druer, eple, nøtter, litt rødvin, dryss av brunt sukker og topping med ein smørklatt) og så til sist ein liten kopp krutsterk kaffi.  Godt med gode folk som kan ta vare på oss ferskingar i faget «Å leva det gode liv i Italia»

Utpå kvelden når kjøleskapsreparatøren opne verkstaden sin fekk eg forklart at frysedelen av kombiskapet heldt -24C° medan kjøledelen kava med temperatur rundt 17 -18C°. Er det eit NO-frost skap spurde reparatøren om. No currente venti quattro ora, porti operta. 

Det bar heim for å ta ut stikk-kontakten. Fælt å måtte setje frysevarene for øydelegging på kjøkkenbenken, men isbitar og fryseelement funkar kanskje godt nok i ein kjølebag til at noko av maten kan etast nest dag.

Dobbelt hushald, dobbelt bry?

02.10.2013

Det er travelt å halde hus i både Norge og Italia. Dobbelt så mange ting som kan lage kluss. Dagen før me for nedover fekk eg mai frå pedellen vår. Bad news skreiv han. Dårlig med vatn. Feilvisning på panelet for styring av vannpumpa. Noko bad vart det ikkje når me kom hit ned. Til det var trykket altfor dårlig, der var ikkje trykk i det heile visste det seg. Heldigvis har brønnpumpa ein bypass funksjon, slik at me får vatn opp av brønnen. Det er bare levering av vatn rundt i kranen som ikkje er g hit ned. Han har vore her før. Det er han som la inn nivæbryter for vannpumpa slik a me skal sleppe å fylle opp cisternen manuelt, dvs la pumpa gå og passe på å stoppe før det renn over. Automatikken har funka fint den. Det spørs om ikkje vatningsanlegget evt alle litrane i sommar til bassenget kan vere syndaren. At pumpa rett og slett har tatt kvelden. Kan og vera fukt på styringspanelet.

Frukost ute under open himmel i passe temperatur set me pris på. Må rettnok skikkert vera norskingar for å synas det er godt, men kan bare me nyta det er det jo fint for oss. Småplukk av arbeid er her, men det er triveleg nok det. Litt luking, litt raking, litt brenning, me styrer sjølv kor mykje me vil gjera.

Telefon til Guiseppe Arcangelo vart starten. Møt meg ved «bensina a strada Mesagne ora undice». Der venta eg i ein halv time før godeste Guiseppe dukka opp. Strake vegen til Villa Felizia. Eter litt jobbing kom han fram til at det måtte vere ein kondensator i pumpa som hadde svikta. Styringspanelet hadde ikkje feil. Guisppe reiste i lag med assistenten sin, og kom tilbake nokså fort i lag med eit par andre karar. Det var nok folk med pumper som spesialområde. Etter utmontering av pumpa, står det att å sjå om den let eg fikse.

Den let seg ikkje fikse. Her står den gamle og ventar på siste reis.

Eg kjem tilbake i kveld, "oggi" for å setje pumpa på plass att. «Credo» sa han også, eg trur det.

Elettrico kom og timar vart det to av før pumpa gav vatn og stoppa av seg sjølv når kranen vart stengt. Det kan vere like viktig at pumpa stoppar som at ho startar. Bytte av pumpe til ei litt større + montering av overspennningsvern er ikkje gratis, men med arbeidspengar som heime ville vere ein vits, så skrapar me ikkje botn i lommeboka. 2, delvis 3 mann i 3 timar for € 150, det er slett ikkje gale. Med dagens kurs på rundt 8,10 blir ikkje timesatsen stor meir enn vel 200 Nkr. Då skal ein jobbe ein del timar pr veke for å ha nok å leve for. Prisane aukar her som heime og om enn folk klagar over dyre tider heime, så har dei meir grunn for å klage her. Her er større gap mellom det som kjem inn og det som må ut enn tilsvarande i Norge.

Vente med å hente

Til Sola kom me ganske så greitt. Italiensken vår vart utfordra hos Simonetta på Kannik på mandagskvelden. 
Når ein fer og rek på dette viset er det ofte nødvendig å starta dagen tidleg, men i dag var det lite å vinne på det. Boarding starta alt kl 05:20, og kl 05:40 var alle på plass. Likevel vart klokka 07:20 før flyet rulla avgarde for take off. Tekniske problem gjorde det umulig å flyge trygt etter det kapteinen opplyste. Med 50 min til å kome seg vidare med neste fly frå Amsterdam, seier det seg sjølv at nettopp det flyet hadde tatt av lenge før me hadde landa. 
Me får eit kort opphald på Fiumicino. I Brindisi landar me 4 og 1/2 time seinare enn opprinnelig oppsett tid. 
Meggi må vente med å hente. Sofie og Livar som skulle ete middag hos oss må og vente. Me klarer ganske mykje, men å servere middag klokka 18:00 når me sjølv kjem fram tidlegast 19:30 det vert rett og slett vel vanskelig. Middagen blir sikkert ikke dårlig om den må vente til i morgon. Kaffimaten held seg og godt pakka som den er i kofferten.

Let's Make Puglia the New Umbria

Tok meg den frihet å lenke til ein artikkel frå  

Er det dette som er PUGLIA?

Opphaldsløyve?

Hadde herr Sikade søkt om opphaldsløyve på vår tomt, hadde han nok fått tvert nei. Det hadde ikkje nytta om han hadde fått gode venners hjelp heller. Byråkratane som styrer over tomta vår hadde definitivt sagt nei. Men når han ikkje bryr seg om formalitetar og søkjer, kan det vere forvitneleg å sjekke litt ut kven han er.

Sikader, overfamilie i underordenen plantesugere. De har bredt hode med store fasettøyne, og de korte antennene ender i et langt hår. Bakkroppen smalner av bakover, og under hvile ligger vingene møneformet over bakkroppen. Første par er tykkere, iblant svakt farget, annet par er klare flyvinger. Bakerste benpar er kraftige hoppeføtter. Hos de fleste hannene finnes et lydfrembringende trommeorgan på siden av bakkroppen. Sikadene kan ha én eller flere generasjoner om året, men det finnes også arter som har mangeårig livssyklus. De er sugere, vesentlig på urteaktige planter, og i tørre, varme somrer kan flere arter opptre tallrikt og gjøre skade på kulturvekster.

Vil du vite meir kan du gå hit:

Denne krabaten slepp me heldigvis nå i haust. At noko som ikkje er større kan lage slik ein øredøvande lyd, er mest ikkje til å tru. 
Omtrent som dette høyrest det ut på det mest høglytte. Tek eg ikkje feil, har eg lese ein stad at hannane av sikadene har nedsett hørsel for å sjølv å unngå å bli plaga av halloien dei lagar.
Vil du høyre meir enn ein om gongen går du hit og KLIKKAR og  KLIKKAR og KLIKKAR  og KLIKKAR.
Stopp før det KLIKKAR for deg.

Lyden er lånt på nett, men biletet er autentisk, tatt av broder Oddvar nå i sommar som var. 

Kor kjem den gode olja frå?

Dette tener litt som eksperiment, men samstundes er det meste av det som er filma frå eigdommen vår.
Cosimo brukar maskin for å rake saman oliven, og det skjer på naboeigdommen på andre sida av vegen.
Oljepresseriet er sjølvsagt ikkje vårt. Dei bileta er frå San Vito frå eit presseri der eg fekk kome inn og sjå prosessen

Siste vers av denne sommarsongen

Siste verset er det eg syng nå. Sommaren 2013 er over for vår del når det gjeld Puglia. Alt av utemøblar er rydda inn. Fresaren som mest ikkje har vore  bruk i sommar, står på soverommet saman med syklane. Bassenget har fått plass på gjestebadet. Skal bli godt med ekstra soverom, for i eit hjørne mellom huset og påbygget skal me få til eit skikkeleg sikkert og låsbart rom for lagring av slikt som nå må inn i huset.  Denne gongen let eg Lidl lampene stå att ute.  Søppeltøming har blitt problematisk etter at San Vito starta med dunkar til kvar hushaldning. Me kan ikkje godt bare fylle opp ein tilfeldig søppeldung langs etter gata. Brenning vart løysinga i dag, så får me bli meir miljøvennlig etterkvart. 

Ingen av sitrustrea skal lida naud når det gjeld vatn. Dei plantene som er så heldige at dei står langs leia for vatnet får sin dose. Ein time vatning kvar fjerde time bør halde tenkjer eg. Pumpa bør og ha kapasitet til det.

Ein liten svipp bortom hos Lina for å sei farvel for denne gong. 

Andrea, son hennar var der. Det vart eit møte med det mange tenkjer er ein typisk italiensk mann.  Han prøvde seg med Google translate, men var ikkje på langt nær så kommunikativ som mora. Grillate a sera. Kom over klokka 20:30.

Grillsjefen Andrea. Sjølv Lina måtte rette seg etter han.

Antonella var der, Andrea var der, Rickardo og kona hans var der saman med mor hennar Anna Maria som er søskenbarn til Lina. Dottera av Antonella og Andrea var der og, men ho hadde fått for mykje sol og varme i løpet av dagen. Hovudverk enda det med. Interessante folk å vera i lag med.  Fica / fico vart grundig diskutert med Lina som førande i samtalen. At rektor/precide sa «no no» når eg har sagt feil bokstav på slutten av ordet, det har visst gjort inntrykk på fru «når eg blir 66». Det vart utetter kvelden  ein del utspørjing om temperatur i Norge og ikkje minst mengde dagslys på vinter og sommar.  Her i Puglia er ikkje lengda på dagane på langt nær så ulike som det me har i Norge. Vinternatt på eit par månadar heilt i nord trur eg ikkje gjekk heilt inn. Heller ikkje den lange dagen frå midten av mai til langt uti juli med sol over horisonten dag som natt.

Natt vart det, og litt soving vart det og, men eg skal nok vera temmelig trøytt når eg etter lang reisedag kjem til Sola i kveld kl 22:20. 11 timar tek reisa, det er litt av kostnaden ved å få reise til rimeligast mulig pris.

Meggi organiserer både parkering av Opelen og skyss til og frå flyplassen. Siste ho sa då eg var framme på Aeroporto Brindisi var: Send meg ein mail når de kjem nedover att, og gje beskjed om kva tid flyet landar. Då skal eg hente dykk. Det var forresten ikkje Meggie som kjørte til flyplassen, det hadde ho fått venner på besøk til å gjere, sjølv måtte ho i eit viktig møte om arbeid.

Heile dagen i det Joniske hav

onsdag, 7.august 2013

Floriana, Luigi, Demetrij og Alessandra har leigt seg sommarhus ved Torre Lapillo. Me var så heldig at me fekk koma dit på besøk. Absolutt sommar må ein kunne kalle det. Rundt 40°C på land og ikkje så få grader i sjøen heller. 

Stranda var fullpakka med innfødde solbrune kroppar i alle slag fasongar. Det vart nokre turar i løpet av dagen ut og rundt Margherita som låg fortøydd eit stykke frå land. Det er ei stund sidan eg sist  har hatt så lange badeøkter. Det vart erterhud på både fingrar og tær. Medan me var der ved sjøen, på stranda kom det gåande ein mann me drog kjensel på. Var det Jesus mon tru? Nei, må nok skuffe deg der, men hadde mannen stilt på audition for ei rolle som Jesus, då hadde han garantert blitt plukka ut som den som passa best, i alle fall når det gjeld utsjånad.

Tibake til huset og lunsj + soving for Floriana og Luigi. Luigi ville forresten ikkje, han ville nok ha med seg alt rundt dei norske gjestene.

Dei norske gjestene hadde ingen annan intensjon enn å slappe litt av, men bileta Alessandra tok, tyder på at dei begge var langt inne i draumeland.  Luigi hadde ikkje fått nok av vatnet så han brukte ein time og vel så det til leik i det vesle plastplaskebassenget me kjøpte til han og søstera.

Ny økt i det Joniske hav og dette vart  langøkta denne dagen.  

 

Gamlingar på god veg til  bli seksti blir som barn att når dei får leike seg i vatnet. Trøbåtar med rutsjebane og stupetårn vart leigd og med Anne Marie som motor fekk eg skyss for både siling, hopp og stup. Luigi vart lettare forskrekka då mora sklei uti sjøen og forsvann, men han gliste godt når ho dukka opp att. 

Etter kvart tok sola kvelden. Då var det tid for retur for oss. Dei to små trong ro når dei skulle leggjast tenkte me.  Første stopp vart for pizza og den var god. Rakst levert var det og. Har elles aldri før opplevd make til nivå på fukt i lufta. Papirduken vart heilt våt. Kartet som låg på bordet kunne tørkast av som om det var sølt skikkeleg med vatn på det. Vinduspussaren hadde jobb med å ta dogg som la seg på ny og på over frontruta. Det var nok ikkje dårlig sikt som laga trøbbelet med å finne vegen gjennom Erchie. Litt uoppmerksomme typar i bilen, litt dårlig skilting. Til saman ein lite god kombinasjon. Då me endelig fann nokre vegvisarar/skilt,  var sjølvsagt tuppen med pila på brekt av på det skiltet som viste vegen til Torre Sta Susanne og dermed viste det rett og slett ikkje vegen. Ein ung mann i stilig Alfa stoppa i same kryss og spurde etter ein eller annan piazza i Erchie. Eg kunne lite hjelp gje, men han visste kva veg me måtte kjøre for å kome på rett kurs att.

Villaen vår var verkeleg veldig varm. Heftig varm. Det varmaste eg har opplevd så langt i sommar. Anne Marie måtte opp midt på natta for å kjøle ned systemet, det og første gong så lang i sommar. Til natta trur eg me må flytte inn Aircondition på soverommet vårt. Den durar ein del, men vil nok hjelpe til med å halde temperaturen nede på det ein kan sove i. Ei viss akklimatisering er vel greitt nok når me nå reiser heimover til temperaturar på ca 20° lågare enn her. 

Når EINASTE dotter skal giftas bort, då skal ingenting mankere.

søndag, 11. august 2013
Det vart litt omanidom her. Badeturen til det Ioniske hav skulle kome før bryllupet, men av ukjende grunnar vart det som dette.

Eg tek ikkje mål av meg til å gje noko fullstendig omtale av det som skjedde i går. Daniela fekk sin Cosimo (Mino). Seremonien i kyrkja var mykje annleis enn me er vane med heimefrå. Helst langdrygt og med veldig tett luft inne i kyrkja. Etter fleire månadar utan regn, kom sjølvsagt regnet den dagen ein helst vil sleppe det. Ikkje for det, regnet førte med seg at temperaturen gjekk ned til omtrent 25 grader, og det er til leva med. 

Etter sjølve vigslinga tok dei norske ein liten stopp i villaen vår. Litt drikke for tørste gjester kunne kome vel med.

Etter brunning bar det vidare til Le Torri der festen vart halden. For ein fest og for ein plass.  
Brudeparet let vente på seg der og, men så endelig høyrde me ei brumming nedi vegen.  Maseratien svinga opp framfor hovudinngangen, alle gjestene vart skyssa inn der det var duka til fest, brudeparet skulle geleidas inn i festsalen med stil.

Ikkje vanskeleg å skjøne at folk kan klare mange rettar, for mellom kvar rett var det dans til musikk med eit lydnivå som kunne sprenge trommehinnene på dei om sat nærast høgtalarane. 

Danseløva Geir kunne ikkje la sjansen gå frå seg til å få første dans med brura etter at brudgommen hadde starta ballet. 

Du ser han Livar idet han har fata brura frå danseløva.

Men sanneleg min hatt, der var der ein varhaugsbu som ikkje kunne sjå på slikt. Der stakk han av med brura rett framfor nasen min og eg enda opp med ei like fin ei, bare litt annleis.

Dei likar seg visst best på andre sida av kamera: Tanja og faren Clemente

Me sat på bord med Clemente, bror av far til brura, kona hans Angela og dottera Tanja som er politi (carabieneri) i Padova. Enn så stolt faren var over dottera som nokså nylig var ferdigutdanna politi.

Festen som starta kl 14:30 vart for vår del runda av kl 22. 

Då var bryllupskaka servert, me hadde fått bytta gaver.  I Italia er det visst slik at gjester gir stort sett pengar. Beløp tilsvarande kuvertpris er forventa. Me hadde med oss ein liten figur i Willow tree serien med eit par som tydeleg set pris på kvarandre. I byte fekk me ei lita pynteklokka av tufo, steinen dei brukar til både husbygging og muring elles. Ein slag kalkstein som kan sagast i.

Pakking og rydding light i dag. Anne Marie dreg med fly frå Brindisi om halvannan time. Så er her att litt rydding for min del for i morgon. I dag tek eg meg ut til Matera.  Blir litt vel stussleg å bare bli sitjande her.

Poltrone marrone

fredag, 9. august 2013

I går kveld vart me invitert til Lill Karin og Gaute på grillmat. Bra tiltak det. Torjus og Rebekka var der og saman med mødrene sine, Ann Kristin og Hilde. Naboar stakk innom og jammen santen så vart dei invitert med dei og. Mat var det nok av. Brukar å vera det i dei kretsar me ferdast i. Naboane var folk frå Firenze som hadde arva ein eigedom like ved Auglend sitt Paradiso. Trivelege folk i tidleg pensjonsalder. Orichiette for alle i dag var melding fruen kom med, alle, også dei langvegsfarande som kom heile vegen frå San Vito/Latiano. Me treng ikkje tur på butikken i dag allikevel for å få tak i middagsmat, men handleturen må til av andre grunnar. Me ligg midt i løypa mellom kyrkja der Cosimo og Daniela skal smis i hymens lenker og La Torre der festen skal gå føre seg. Det blir nok eit par timar daudtid då medan brudeparet vert avbilda osv.,  og då har Livar invitert heile sullamitten hit til litt forfriskningar ein dryg times tid. Kald drikke må det bli, og sidan me nå var på veg heimover i helga og like etter helga, hadde me ikkje vore så nøye på å halde oss med lager av kjøpedrikke. Vatnet er godt det, og med is i er det heilt fortreffeleg. 

I ettermiddag kjem dei frå møbelbutikken Fiusco arredi Megastore i Fracavilla Fontana.  Domani a due mezzo sa dei på telefonen. Not today, domani. Om så det er halv to eller halv tre står att å sjå. Ei brukstid på 5 veker burde ikkje slite ut ein dyr skinnstol. Nå får me sjå kva dei seier, om dei vil reparere eller gi att pengane eller la oss velje eit anna produkt. Må vere klar til ta av garde når dei ringer. Kan ikkje venta at ukjende skal finne fram her langt ute på landet.  Difor var avtalen at dei skulle ringe når dei kom til kyrkjegarden i Latiano, så skulle eg plukke dei opp der. Det er i slike tilfelle det er lett å misforstå. Klokka er nå 5, me skal til dei Auglend i kveld og men denne sogen som naboen sine gjester. Orichiette er hovudrett. Me ser om vår poltrone relax pensione kan manøvrerast  inn  bilen, så får me stille ved Fiusco sin klagemur og sjå kva veg me kjem med det. 

Inn i bilen med den gamle. Der vart den til ny vart trilla fram utfor butikken i Francavilla Fontana. 

Om den gamle relaxen hjalp til med å kaste folk av setet, så kan du trygt sei den nye er endå meir hjelpsam. Slik går det når urøynde får hand om utkastarknappen. Er du ikkje då klar med beina endar du på baken på golvet.