På toppen, så langt

Enn så fort 35 år kan gå. Eg hugsar endå korleis dei streva med å feste boksar i snorer bak på Volvoen til svigerfar då me drog frå staden der bryllupsfesten var. Broder Odd Olav hadde handjern liggjande i bilen som nokre av gjestene svært gjerne ville ha tak i, men han var heldigvis vis nok til å ikkje gi frå seg handjerna.
Kunne kanskje kome godt til nytte dei handjerna forresten nå, 35 år etter, når me feirar i Catania på Sicilia, men dei som har bruk for slikt der har nok tilgang god nok på den sorten hjelpemiddel.

Etter råd frå lokale valde me denne staden, og jammen viste det seg å vera eit godt råd.

Fine dukar i same vevnad som gobelin på bordet. Godt tilpassa det som hamna i glaset.

Forventinga om eit got måltid mat stod skriven med store bokstavar i pannen.

Antipasti er ein fin måte å få smake litt av alt på, og når litt av alt i tillegg er godt, då kjenner ein at måltidet er vellukka.

Små bitar av tunfisk, varmebehandla var den, men fekk godt fylje av surt, eddik. Kanskje litt som kald kokt laks eller makrell,  sylta fisk.

Sjølve hovudretten var Involtine di spada. Rullar av sverdfisk med fyll som ikkkje bare var godt, et var meir enn godt. Himmelsk kunne ein fort seie, men for ikkje å ta i altfor mykje kan eg strekke det så pass langt oppover som  me kom den dagen me var turistar på Etna.  Maten var rett og slett topp.

Me kom ikkje til toppen av Etna, der trur eg ikkje det kan vera særlig triveleg å vera. 4 aktive krater ynskjer ikkje eg å vera sltfor nære. Den gule svovelrøyken kan vel heller ikkje vera av det mest helsige ein kan få i seg.

Så toppen vart for vår del 2853 meter over havet. Kor mykje skryt ein skal ta av det er eg meir usikker på. Me brukte jo bare føtene dei siste sei 30 til 40 høgdemetrane. Før det var det Skoda, Funivia og til sist terrengbuss.

Enn som det bles der oppe. Mest så det heldt hardt å halde seg på beina. Men denne dama har stått stødig i verre stormar enn dette. 

Det var den sommarturen til Puglia. Godt ikkje alle gale har det likt, for nå ligg det rett og slett an til endå ei reise ned til Pugliaradis. HSC FjordCat får i kveld (torsdag 26.juli) med seg ein halvgal/heilgal ein (stryk det som ikkje passar) og ein framifrå kjekk attpåklatt saman med ein av kameratane hans. 

Det er slik dagane er her.

Via Berlin kom me fram. Hadde faktisk reisefylgje av Marry og Grete. Kunne fort blitt trøbbel, for avgang frå Sola vart 2 timar forsinka og transit tid i København var bare halvannan time. Då var det godt at også flyet frå Kastrup til Tegel Berlin var forsinka. Me vart rettnok oppropt over høgtalaren med beskjed om at me måtte infinne oss ved gaten, men då var det bare att ei trapp ned, så var me der.
Vel framme i Brindisi prøvde me oss på kollektiv transport til Latiano. Gjekk fint det, men Meggie syntes det var heilt unødvendig, ho kunne og ville hente oss på flyplassen som vanleg.
Stort sett var ting i orden i og rundt huset vårt.. Det som kanskje gleda mest er at avtalen med Julia og Julio om stell av jorda under oliventrea ser ut til å fungere. Her var nyhorva så det var eit syn, ny omgang unnagjort dår me kom hit sist tysdag.
Då det kom til lørdagskvelden hadde me oss ein snartur for litt mathandel. Svippa innom hos Jean og Linda som me har møtt nokre gonger på Taverna di Pascalone. Vart invitert til full omvisning i eit hus som bare kan karakteriserast som ein uendelig kaskade av idear og påfunn. Funkis i fri dressur. Jean og Linda venta på andre sydenfarar frå Belgia som skulle koma og vera med på Lørdagsdans i Latiano. Og me fekk vera med.

Klienteller var 60+, musikken litt forskjellig men fisarmonica var rikeleg representert, og for ein novise som meg på dragspel, er jo det greitt nok.

Eg har nærast fått for vane å ta ut på tannbørstetur til Trullo Pernoll. Denne gongen vart Anne Marie med og.

Og er me først på dei trakter er det ikkje lange vegen til Silvana, restaurant og hotell på La Selva, på brinken ned mot Fasano. Anten det er 17. mai eller ein vanleg sundag, så er rettane mangfoldige der. Direkte omsett til norsk fekk me rå eggsopp eller uovalino (antatt namn) Saman med parmesan, ruccola og olje vart det heile ein fryd for auga.

På kvelden tok med turen inn til Locorotondo (tel kor mange o-ar det er i det bynamnet). Litt godt i glaset og noko å setje tennene i fekk me der på vår veg gjennom vakre smale gater.

Om det er sikker plassering av sykkelen eller om den bare er til pynt, er eg usikker på. Kanskje begge deler. 

Det var ny dag og sjanse til å vakne med nokre friske tak i bassenget. I vår basseng kan ein symje rett fram og ta 5 tak før ein går i bassengveggen. Her kunne ein ta 10 -12 tak, då får ein litt meir rytme i det. Forstår godt husfolket som har lagt det inn som ein rutine med eit bad etter cappucinoen før resten av dagen startar. 
Eg må bare vedgå at slik kunne eg tenkt meg å starte dagen eg og, men nokre gonger får draumar vere draumar.

Billettar har me

Billettar har me, så for den del er alt på plass. 2. juli frå Sola til København med SAS, og så straks vidare til Berlin med same flyselskap. Overnatting i Berlin på Econtel Hotel, Charlottenburg.

Alt ligg tilrette for  ankomst Aeroporto Salentino Brindisi tidleg morgon 3. juli. Det er Lauda Motion som tek oss frå Tyskland og vidare sørover. 
Ho som passar på bilen for oss går av jobb rundt midnatt og brukar vanligvis å sove litt utpå føremiddagen. Me tek av den grunn rett og slett buss inn til jernbanestasjonen i Brindisi for så å reise vidare til Latiano med lokalt somletog. Så fryktelig somletog kan det forresten ikkje bli, for der er bare ein stasjon mellom Latiano og Brindisi.
Dette er slik det skulle ha vore, men så kjem det fram i media at vår avgang frå Sola kan bli forstyrra av streik. Så omfattande at om det blir noko av det, så blir heile flyplassen stengt. 
På fredag veit me truleg kva det blir til.
Då gjeld det om å inneha endringskompetanse.
Her fins jo ulike gode hjelparar:

Fjordline.

Colorline.

Widerøe.

Det eine alternativet etter det andre dukkar opp, så ferie skal det nå bli. Pugliatur, om enn på litt anna vis enn planlagt. 
Ferjetur over Skagerak representerer starten på ein 2600 kilometer lang biltur. Men må man, så må man.
Wiederøe blir evt alternativ frå Kjevik til København for så å hive seg på opphavleg reiseplan.
Fleire alternativ enn dette fins nok og, men det er desse som vert realitetsbehandla av dei reisehuga i Helmikhølen 5. 

Les litt på kommentarfelt skrive av folk som ikkje nettopp har så veldig stor sympati med dei mulig streikande. Skulle likt å sjå dei same takke nei til lønnsauke og betre rettar framforhandla av organisasjonar dei absolutt ikkje kan vera medlemmer i.
Blir fort bry i både hovud og lommebok av slikt, men slik er spelet.

Funkar trass alt

Her er huset som aldri er aleine. Er ikkje me der, så er der jammen einkvan andre på plass.

Tenk bil inne i vår nedkjøring og det med oss på plass iallefall fysisk her på Vigrestad. Sola skin, det er lørdag 16. jun 12:46:23. 

Kva ærende kan dei vel ha? 

Er det porten som er lagt flat nå? 

Endåtil midt på lyse dagen? 

Men så liten bil, ikkje mykje dei kan få med seg der.

13:30:04, 16 jun er bilen på veg ut att. Så lang tid tok det. Kan ikkje ha vore så store skaden smeden måtte reparere. Ja for denne gongen var det smeden som var gjest. Invitert var han og. Trudde nok det ville tatt meir tid, men ok at det var gjort på halvannan time. Det tyder på mindre skade, og då blir det mindre utlegg.

Midt i balet med å få ha huset i fred for ubedne gjester, er det godt at støttetroppene fungerer. 

 får melding via radiolink og rykkjer ut.

Av ein eller annan grunn ringer dei til Meggie Har vel fått med seg at ho har nøklar til huset.Ho stiller med nøklar og kjem inn i huset der alarmen står og hyler. 

Eg kontaktar Guido, han får tak i nøklane som Meggie har. 

Han får og tak i teknikar som truleg koplar frå den sløyfa av alarmen som tek seg av cisternerommet. 

Han får vidare tak i smed som skal ta seg av reparasjon av døra inn til cisternerommet, døra som ropar etter hjelp til å halde ubedne gjester unna. 

Det er smeden som kjører kvit varebil.

Så er godveret på plass att. Freden og roen senkar seg ved Villa Felizia. Om 16 dagar er det me som rykkjer inn.

Græla udhallane di æ - - - - - -

Kven er så uthaldande, me eller dei?

Der var alt på plass når det gjeld bilen, RZ36590 har fått dør så god som ny. Litt kosmetisk pleie elles og når eg først var innom staden der bilen såg dagens lys for ein gong i året 2006. 

Men problemet med dører er visst temmelig konstant. I går ettermiddag 4. juni 2018 kom meldinga på telefonen.

Har helst kome utav teljinga nå, men for halvtanna år sidan var det nokre velvillige "doorbreakers" som såg det som si oppgåve å kome seg inn for å sjekke kva som måtte gøyme seg bak låste dører. Dei fant lite, men klarte å bryte sund muren over døra. Blokkene vart pusla saman att, og litt sement vart klint inn i sprekkene. Du kan seie det vart som kalka graver når eit lag kalk vart påført. Såg greitt ut, men vart ein heller svak del av forsvaret mot ubedne gjester. 

Då eg kom ned sist i april synte det kor lite det nyttar å gjere halvhjerta innsats ved reparasjon av cisterneromsdøra. 

Sidan eg verken er frimurar eller fastbunden murar gjorde eg ikkje eingong eit forsøk på skikkeleg arbeid. Ein gong til med kalka graver metoden. Sant å seie syns eg det såg brukbart ut.

Desse 4 gjestene er det ikkje som er skuldige. Dei er kanskje bare skyldige. Tenk den som kunne gjort avtale med desse 4 om at dei skulle få rikeleg med mat om dei heldt andre tobeinte gjester unna. 

Nei, det vart som vanleg VigilNova som kom til først. Dei ringde Guido, som ringde Geir, som ringde Meggie og ho er aldri vanskelig å be. Fullt nøkkelsett ligg i hanskerommet på Roomsteren, og med hjelp av dei kom ho seg inn, fekk stengt brønnpumpa og pumpa i dagtanken, dvs dersom der er noko pumpe i dagtanken. Ved eitt av dei utallige innbrota tidlegare vart pumpa stolen. I grunnen det einaste inni det rommet av nokon verdi.
Døra er sikra og alarmen aktivert att. Guido har lova å skaffe folk for å reparere døra og då er det bare ein ting igjen; vente til neste gong.
Det blir som å bite seg fast, litt stillingskrig. Eg har tenkt at enn så lenge har dei ikkje vore inne i sjølve huset og då er det me som har overtaket. Den dagen dei  kjem seg inn i huset, då er situasjonen ein annan. 
Råd om å kople seg opp mot ståldørene frå innsida av med ein open elektrisk krets blir saktens vurdert. Men straum skal ikkje ukyndige leike seg med, og utan godkjent stempel frå min nevø Oddvar som driv i straumbransjen til daglig vil eg ikkje gå til så drastiske steg. Kanskje eit straumgjernde kunne gjort seg det straumen går til dørene i staden for til gjerdetråd.

Synd at nokre få der sør skjemmer ut så inderlig for alle dei flotte menneska me har blitt kjent med. Men slik er det vel alle stader. Treng ikkje så mange brodne kar for å øydelegge. 

Festa nazionale come straniero

Då blir det egg, då blir det sild, då blir det endå litt meire til. Det er 17.mai i utlendighet, men ingen elendighet av den grunn. 

Bilen fekk både vask og flag på seg. (Flaga vart senka då me starta på turen. Dei var bare til ære for fotografen.)  

Då var vel alt klar for den STORE festen saman med alle dei fine feststemte folka. Akkurat denne dagen var det det norske som samla oss, me som av ulike grunnar søkjer tilflukt her på hælen av støvellandet.

Litt nord for oss her sør på slettelandet, ein stad der  nordmenn har sett fast bu, der vart staden for felles feiring av av syttande mai. Signe og Gaute har det så greitt med La Silvana på Selva di Fasano, høgdedraga like vest for Fasano. Der treng ein ikkje gå svolten frå bordet om ein er aldri så kresen. Variasjonen er stor til vanleg, denne gongen hadde dei nok lagt seg ekstra i selen for å tilfredsstille flest mulig av dei norske ganene.

Det var ei eksklusiv samling folk som var venta denne dagen. Her kjem dei så oppdressa at det er eit syn. Nokre har lenger fartstid her på hælen enn andre, men pytt kva gjer vel det. Interessa for livet her sør i Puglia er stor nok til at me alle har skaffa oss ein stad med tak over hovudet for meir enn bare eit par dagar. Sofie  har hatt hus her sidan 2007, Anne Marie sidan 2012 og Aud har hatt nøkkel til eige hus sidan starten av mai dette året.

Eg er vel igrunnen ganske smålåten av meg sånn på det jamne, men i denne samanheng vil eg gjerne få lov å slå fast at mitt forhold til Puglia starta alt i 1997. Det var då eg først opplevde gjestfriheten her, den som gjer det så godt å vere her. 

Matkulturen hadde me mange møte med i "The more you know, the more you grow" prosjektet. Om nokon då for 21 år sidan hadde sagt at eg skulle ha ein parsell på 8500 m² med mest 50 oliventre og like mange mandeltre, då hadde eg nok hatt problem med å tru det. Men slik vart, og glad er eg for det.

Det gjelds om å legge god slagplan når ein skal gjennom eit såpass omfattande måltid som det me fekk denne dagen. Som de ser på magamålet har nok desse mennene valgt ulik strategi over lengre tid. Men forventninga kunne me dela. Dette skulle bli godt, noko det og vart.

Før me slapp inn i lokalet vart dei første antipastiane servert som håndmat. Fritert gresskar var ein av variantane. Så godt at ein med tanke på alle bordgledene som venta, fort kunne forsyne seg for mykje,

Inn kom me, og frå nå av er det til lyst for både auge og gane. Stort sett lokale råvare er gjort om til små kunstverk, det eine etter det andre etter det tredje og så vidare. Kunne lett bli for mykje om ein skulle halde norsk tempo, men når ein har god tid og er i godt lag, då får maten og inntrykka god til til å synke. 

Her går ein frå det heilt enkle, skiver av cipolle bianco med balsamiko på..........

............til trøfler frå den lokale eikeskogen. Akkurat kvar trøflene kom frå høyrer med til det som ikkje kan seiast. Har ein først funne slike ting i naturen, så held ein det for seg sjølv. Trøflene vart sjølvsagt ikkje servert heile.  Høvelen, mest som ein ostehøvelen skar fine tynne skiver og soppen og så vart den servert med ...........

...........litt bechamelsaus innpakka i ei lita pannekake. Endå litt saus ved sida av og så oppå  dette desse tynne fine skivene av trøffel.

 Østers og rå blekksprut er vel etandes.

Fisk er ikkje alltid det eg set mest pris på, men når den er laga til slik Aldo gjorde her, då er det godt. Saftig fiskekjøt, ikkje tørt og fibrete slik eg ikkje likar.

Siste rett før frukt og kake. Smakfulle saftige bitar av kjøt direkte frå grillen. Må vera ein kunst å få kjøtet så saftig når bitane er såpass små. Godt forresten at kjøtretten ikkje var meir omfattande. Nå tok i alle fall eg til å bli mett.

Festkaka vart trilla inn til tonane av "Ja vi elsker". Vito, son av Aldo sjefen hadde vore på nett og lagt opp til streaming for å vekkje nasjonale kjensler hos forsamlinga.